விமல் என்றோர் நடிகன்

நேற்று அவனைப் பார்த்தேன். ஒரு கருப்பு ஹீரோ ஹோண்டா பாஷனில் வெகு விரைவாக என்னைக் கடந்த அவன் சிறிது தூரம் சென்று திரும்பி வந்து சார் நல்லா இருக்கீங்களா? என்றான்.

அட விமல், என்னடா பண்ற?

ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் மெக்கானிக்காக இருக்கேன் சார்.
ரொம்ப மகிழ்வாய் இருந்தது. ஆள் ரொம்ப மான்லியாக இருந்தான்.

சந்திப்பு ஒரு மகிழ்வு,

மெல்ல மனதிலொரு கொசுவர்த்தி சுழன்றது.

அது ஒரு வழக்கமான பள்ளி நாள். பத்து மணி அளவில் பள்ளிக்குள் தயங்கி தயங்கி நுழைந்தார் ஒரு பெண்மணி. முகத்தில் கொஞ்சம் பதற்றம். சில விசாரிப்புகளுக்குப் பின்னர் பத்தாம் வகுப்பிற்கு வந்தார்.

பாடம் நடத்திக்கொண்டு இருந்த என்னிடம் கேட்டார் “சார் விமல் வந்துட்டானா?”

விமல் கொஞ்சம் ஒரு மாதிரியான மாணவன். நிலைத்து உறைந்து போன சிரிப்பு, அதீத குறும்பு எப்போதும் யாரோடோவது சண்டை. இது தான் விமல். போதாததிற்கு கற்றல் திறன் குறைபாடு வேறு. லோக்கல் அரசியல் புள்ளி ஒருவர் பெயர் என்பதால் நான் தம்பி ஒண்ணுமில்ல உன் பெயர் ராசி அப்படி. என்று சொல்லி கலாய்ப்பது வழக்கம்.

அவனுடைய அம்மாதான் அவர்.

சார் நீங்களே கேளுங்க சார் காலையில் வீட்டில் சண்டை போட்டுட்டு மேல் சட்டை கூட போடாமல் வீட்டை விட்டு வந்துவிட்டான். இது நல்ல புள்ளைக்கு அழகா?

பயல் ஒரு நைந்து போன பனியனை போட்டிருந்தான். ஏது என்றால் பள்ளிக்கு அருகே ஒரு வீட்டில் எதோ ஒரு காரணத்தை சொல்லி வாங்கியிருக்கிறான்.
மனதிற்குள் தாளமுடியா சிரிப்புடன் ஆறுதல் கூறி அந்த அம்மாவை அனுப்பி வைத்தேன் நான்.

சில நாட்கள் கழித்து ஒரு ஜே.சி பயிற்சியில் ஒரு வேடத்தை நடிக்க வேண்டியிருந்தது. எனக்கு கொடுக்கப்பட்ட தலைப்பு “சாமி சிலை திருடன்”. எவ்வளவுதான் முயன்றாலும் என்னால் சிறப்பாக செய்ய முடியவில்லை.

மதுரையில் இருந்து வந்த எஸ்.எம் சிவக்குமார், பாளையில் இருந்து வந்த பேரா. வினோஜி போன்றவர்கள் தனிமுத்திரைபதிக்க பார்த்துகொண்டிருந்த எனக்கு ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மை வந்து ஒட்டிகொண்டது.

மெல்ல யோசித்துப் பார்த்தேன் இந்த மாதிரிப் பயிற்சிகள் என் பள்ளிப் பருவத்தில் ஒருபோதும் எனக்கு கிடைக்கவில்லை என்பதே ஒரு காரணம் என்று தோன்றியது.

பயிற்சிக்குப் பின்னர் பள்ளிக்குத் திரும்பிய நான் விளையாட்டாக எங்களுக்கு ஜே.சி. பயிற்சியில் கொடுக்கப்பட்ட துண்டு சீட்டுகளையே சிலருக்கு கொடுத்தேன். அதில் சாமி சிலை திருடன் விமல்!

சில நிமிடங்களில் தாங்களாகவே ஒரு சீனை தயார் செய்து நடித்தனர் மாணவர்கள். வகுப்பறை கைதட்டலில் அதிர்ந்தது. குறிப்பாக கற்றல் திறன் குறைந்த விமலுக்குத்தான் அதிக கைதட்டல்!

விமல் அந்த நிகழ்வில் இருந்து சுத்தமாக மாறிப்போனான். என்னிடம் கூடுதல் மரியாதையோடு இருந்தான். அவனுக்கான ஒரு தளத்தை, ஏற்பை உருவாக்கி அதுநாள் வரை பரிகசிக்கப் பட்ட அவனை ஒரு ஹீரோவாக்கியதற்கு கிடைத்த வெகுமதி அது. நாட்கள் உருண்டன.

ஏ.பி.சி.டி. கூட ஒழுங்காக எழுதத் தெரியாத அவன் மனப்பாடபாடலின் இரண்டு வரிகளை எழுதிக்காட்டி எனக்கு அதிர்ச்சி வைத்தியம் செய்தான்.

இவனுக்கு டி.சி. கொடுத்தால் ஒரு பர்சென்ட் ரிசல்ட் எகிறும் என்கிற பெருமூச்சுகள் எழத்தான் செய்தது. ஆசிரியர்களின் அத்துணை உழைப்பையும் கேலி செய்யும் தேர்வு முடிவுகளைத் தரும் ஒரு மாணவனை எப்படி எல்லா ஆசிரியர்களுக்கும் பிடிக்கும்?

அவனாக நின்றுகொள்வான் என்று எதிர்பார்த்தோம். வழக்கம் போல் ஏமாற்றினான். தேர்வுகளை எழுதினான். தேர்ச்சி முன்பே தெரிந்ததுதானே? ஆனால் ஆங்கிலத்திலும் அறிவியலிலும் தேர்ச்சியடைந்திருந்தான்! தாய் மொழிப் பாடத்தில்கூட தோல்வி!

இவன் எப்படி இங்லீசில் பாஸ் என்பது சில நாட்களுக்கு விவாதிக்கப்பட்டது. அவனை அவனது சக மாணவர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளச் செய்ததில் இருந்தது எனது வெற்றி. நீண்ட நாட்களாக பகடிசெய்யப்பட்ட அவனுக்கு கைதட்டல்களை வாங்கித்தந்ததுதான் காரணம்.

நமது கல்வி முறை ஒருவனின் திறன்களை வெளிக்கொண்டுவருவதாக இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும். மாறாக சில தேர்வு முடிவுகளைக் கொண்டே அவர்களை உனக்கு ஒன்னும் வராது என்று தாழ்வு மனப்பான்மைக் கடலில் தள்ளும் முறை என்று ஒழியும்?

மாணவர்களின் கரம் பற்றி அவர்களின் உலகிற்கு பயணித்து அவர்களின் திறன்களை வெளிக்கொணர்வது கல்வியா, ஐயோ எனக்கு இதெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது நான் ஒன்றுக்கும் லாயக்கில்லை என்ற இயலாமை உணர்வைத் தருவது கல்வியா?
மாற்றம் அவசியம்.

மாறும், காத்திருப்போம்.
அன்பன்
மது

ஒரு முகநூல் கவிதை 

பெருமதிப்பிற்குரிய திரு. வண்ணதாசன் அவர்களின் முகநூல் கவிதை ஒன்றின் கடைசி வரி தந்த கவிதை.. 

சில
நாய்க்குட்டியாய்
காலில் அணைத்துக்கொள்ளும்

சில
அருஞ்சுவை குழம்பியாய்
மனச்சுவை மொட்டுகளில்
மோதித் திரியும்

சில
காதலியின் ரகசியப்
புன்னகையாக
இதயம் இடறும்

சில
சிறகுகளாய்
முதுகில் முளைக்கும்

சில
குழந்தையின்
புன்னகையாய்
எனது ஆன்மாவைத் திறக்கும்

ஆம்
எளிமையாக
கடக்க முடிவதில்லை
சில கவிதைகளை

- மது

https://www.facebook.com/kasthurirengan74