படிக்காத மாணவர்கள் பத்தாம் வகுப்பில் எதற்கு?

ஜூலை மாத வெயில் தகித்தது. வகுப்பறையை கொஞ்சம் மரத்தடிக்கு மாற்றினால் பரவயில்லை என்று தோன்ற மாணவர்களைக் கேட்டேன் உடனே போகலாம் என்று சொன்னார்கள். 

பாடம் குறித்த விவாதத்தில் இருந்த பொழுது பள்ளியின் உள்ளே மெதுவாக வந்த ஒரு அம்மயார் எங்களை நோக்கி வந்தார்கள். மதிய வெயில் அவர்முகம் முழுக்க வியர்வை முத்துக்களை விதைத்து வைத்திருந்தது. 

சார் சுரேஷ் பாஸ் பண்ணீட்டன் சார். நீங்க இல்லைனா அவன் தேர்வு எழுதியிருக்க மாட்டான். 

நான் என்னமா பெரிசா பண்ணீட்டேன். ஒரு மூணு மாசமா கூலிவேலைக்குப் போகாமல் அவன் கூடவே இருந்து அவனைப் படிக்கவைத்துவிட்டு இப்படி நான் தான் காரணம் என்று எப்படி சொல்லாம் நீங்க? என்றேன் நான். 

ஆமா சார். சித்தாள் வேலைக்குப் போய் சம்பாரித்துக் கொண்டிருந்தேன். இவனுக்காக ஒரு வேலைக்கும் போகாமல் கோவில் கோவிலா போய் அழுதேன் சார். 

ரிசல்ட் வந்த அன்னைக்கு காலையில் ஐந்து மணிக்கெல்லாம் குளிச்சிட்டு பிள்ளையார் கோவிலில் நெடுஞ்சான் கிடையாக விழுந்து அழுதிருக்கான் சார். பார்த்தவுக சொன்னாக.  திருந்திட்டான் சார்.

நீங்க வேண்டியதுதான் பலிச்சிருக்கு. நாங்க என்னம்மா செஞ்சுட்டோம். போயிட்டு வாங்க என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தேன். 

 

மெல்ல சுழன்றது கொசுவத்தி. 

சுரேஷ் அளவிற்கு அதிகமாக செல்லம் கொ(கெ)டுக்கப்பட்டு வளர்ந்தவன். ஆடு, கோழி புறா இவைதான் இவனது வாழ்க்கை.

கெட்ட பழக்கங்கள் வேறு இருப்பதாக சகமாணவர்கள் சொல்லிக்கொண்டே இருந்தனர். 

நினைத்தபொழுது பள்ளிக்கு வருவதும் சிறு தேர்வு என்றால் மாயாவியாய் மறைவதும் இவனது வாடிக்கை. 

ஒருமுறை மனப்பாடப் பாடல் தேர்வு ஒன்றிற்கு வரவில்லை. எங்க அவன் என்று கேட்டால் வீட்டில் புறா பார்துக்கொண்டிருகிறான் சார் என்றார்கள். 

எப்படியும் ஆண்டுத் தேர்வுக்கு வந்துவிடுவான். ஆனால் இப்படியே விட்டால் தோல்வி உறுதி. போகுது சரித்தான் என்று விட்டுவிட மனமில்லாமல் ஒரு மாணவனை கூப்பிட்டு அவனை அழைத்துவா என்று சொன்னேன். 

பிடிச்சது சனி. சார் வரமாட்டேன் என்கிறான். என்றவுடன் அவனுக்கு நெருங்கிய நண்பன் ஒருவனை அனுப்ப சிறிது நேரம் கழித்து ஓடிவந்து சொன்னான் சார் அவன் வீட்டை உள்புறம் சாத்திகிட்டு பூச்சி மருந்து பாட்டிலை வைத்துக்கொண்டு குடிப்பதாக சொல்கிறான் சார் என்று சொல்ல எனக்கு காதுக்குள் கொய்ங் என்றது. 

மெல்ல தலைமை ஆசிரியரிடம் சொல்ல எந்தக் காரணம் கொண்டும் நீங்கள் போகக்கூடாது என்று சொன்னார் அவர். சார் அவன் பாட்டுக்கு வீட்டில் புறாவை கொஞ்சிக் கொண்டு இருந்தான். நான் தான் பசங்கள அனுப்பினேன் இப்போ நான் போகலை என்றால்தான் தவறு என்று சொன்னேன். 

சரி என்றார் அவரது முகத்திலும் பதட்டம். பைக்கை கிளப்பி வீட்டிற்கு போனால் ஏற்கனவே அங்கே நான் அனுப்பிய மாணவர்கள் வீட்டின் ஓட்டைப் பிரித்து இறங்கியிருந்தார்கள். அவன் சடக் என கதவைத் திறந்து வீட்டின் பின்புறம் ஓடியிருக்கிறான். கீழே நின்ற மாணவன் அவனைத் துரத்த வீட்டின் பின்புறம் எதிர் திசையில்  சரியான நொடியில் நான் செல்ல நேரே என்னிடம் வந்தான் அவன். 

ஒன்றும் சொல்லாமல் அவனை பைக்கில் ஏற்றி பள்ளிக்கு கொண்டுவந்து தலைமை ஆசிரியரிடம் காட்டியவுடன்தான் பதட்டம் தணிந்தது.   

இன்று அவன் பத்தாம் வகுப்பு தேர்ச்சி அடைத்துவிட்டான்.

அவன் தேர்ச்சியுறா விட்டாலும் நான் மகிழ்திருப்பேன். ஒரு பத்தாம் வகுப்பு அட்டை என்பது கிராமத்து மாணவர்களுக்கு வாழ்க்கைக்கான கடவுசீட்டு. அதை மறுப்பது ஆசிரிய அறமாகாது என்பது எனது நிலை. 

அதற்காக தேர்வில் பலர் தோல்வியடைவதை நியாயம் செய்வது எனது நிலைப்பாடல்ல. சுரேஷ் போன்ற மாணவர்களும் தேர்ச்சியடைவது என்பது ஒரு அபூர்வ நிகழ்தகவு. ஆனால் முயற்சிக்க தவறுவது தப்பு அல்லவா?