ஏன் பல அரசுப் பள்ளிகள் நூறுசதவிகித தேர்ச்சி விகிதம் தருவதில்லை ?

ஒருவழியாக தேர்வுமுடிவுகள் வந்துவிட்டன. எமது பள்ளியில்  90% சதம் தேர்ச்சி. 

எனக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சி. 

உங்களுக்கு இது பல கேள்விகளைத்தரலாம் வரேன் ஒவ்வொன்றாக பார்ப்போம். 

 

முதலில் அரசுப் பள்ளி மாணவர்களின் விழிப்புணர்வு.

ஒரு பொறியியல் கல்லூரியில் இருந்து மாணவர் சேர்க்கைக்காக ஒரு அரசு பள்ளிக்கு ஒரு குழு சென்றிருக்கிறது. பிளஸ் டூவிற்கு அப்புறம் என்னப்பா படிக்க போறீங்க என்ற கேள்விக்கு பேந்த பேந்த விழித்திருகிரார்கள். நூறு பேர் கொண்ட குழுவில் இரண்டேபேர்தான் கையை உயர்த்தி இஞ்சினீரிங் சேர விருப்பம் என்று சொல்லியிருக்கிரர்கள். 

இதைச் சொல்லி சொல்லி மாய்ந்து போனார் அந்த பொறியியல் கல்லூரியின் முதன்மைச் செயல் அலுவலர். 

குரலில் ஒரு நூறு டன் அதிர்ச்சியுடன் சார் இவங்களுக்கு ப்ளஸ் டூவிற்கு அப்புறம் என்ன செய்யலாம் என்கிற விவரமே இல்லை சார் என்றார். 

நான் பதில் ஏதும் சொல்லவில்லை.ஒரு மாணவனின் மனதில்  உயர் கல்வி குறித்து விழிப்புணர்வையும் இலக்கையும் விதைப்பதில் அவனது பெற்றோரின் பொருளாதார சூழல் பெரும் பங்குவகிக்கிறது.

வெகு சிலரே மேலே மேலே படிடா என்று ஊக்குவிக்கிறார்கள். பல மாணவர்கள் தனது பெற்றோரின் பொருளாதார சூழலை மனதில் உள்வாங்கிவிடுவதால் தங்கள் கல்விக் கனவுகளை சூம்பிப்போக வைத்துவிடுகிறார்கள். 

இது அவர்களின் கற்றல் ஈடுபாட்டையும் நேரிடையாக பாதிக்கிறது.

கடும் வீட்டு வேலைகள்

எப்போதும் கல்வியாண்டின் முதல் நாளில் மாணவர்களை ஒரு பெருவட்டமாக அமரவைத்து அவரது கல்வி இலக்குகள் குறித்தும் அவர்கள் என்ன செய்தால் நன்றாக இருக்கும் என்பது குறித்தும் பேசுவது எனது வழக்கம். 

ஒரு படிவத்தையும் தயாரிக்க சொல்வது வழக்கம். அதில் அவர்கள் எழுகின்ற நேரம் முதல் குறிக்க வேண்டும்.

ஒரு பெண் அவள் எழுகின்ற நேரம் அதிகாலை இரண்டு மணி என்று எழுதியிருக்க, தவறாக இருக்கும் என அவளை கேட்டேன். 

உண்மையிலே இரண்டுமணிக்கு எழுத்து பால்மாடுகளை குளிப்பட்டுவது எனது வேலை சார் என்றாள் அவள்.

அன்றுதான் நானும் அவளது சக மாணவ மாணவியரும் அவளின் வினோதமான தூக்கப் பழக்கத்திற்கு விடையைக் கண்டுபிடித்தோம். ஆமா நைட் இரண்டு மணிக்கு எழுத்து ஆறுமணிவரை மாடுகளை கவனித்துவிட்டு பள்ளியில் எப்படி பாடம் கவனிப்பாள். தூக்கம்தான். 

கீழ்வகுப்புகளில் எப்படியோ தப்பி பிழைது வந்துவிட்ட அவள் ஒன்பதாம் வகுப்பின் பாதியில் பள்ளியை விட்டு நின்றுவிட்டாள். 

இந்த ஆண்டு பத்தாம் வகுப்பு முடித்திருக்க வேண்டிய பெண் அவள்.

இரத்தம் வற்றி வெளிறிப்போன அவள் எதோ ஒரு வயல்வரப்பில் தனது மாடுகளைப் பார்த்துக்கொண்டு இருப்பாள். இந்த மனச் சித்திரமே எனக்கு பெரும் வேதனையாக இருக்கிறது. 

(தற்போதைய  அரசு இப்போது மாணவிகளுக்கு இரும்பு சத்து மாத்திரைகளைத் தருவதை இங்கே குறிப்பிட விரும்புகிறேன். இவளைப் போன்ற பல கிராமத்து மாணவிகளின் உடல்நலம் மேம்பட்டு வருவதை இங்கே நன்றியோடு பதிவு செய்கிறேன். இன்னும் இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இந்தத் திட்டம் வந்திருந்தால் அவளும் பயன் பெற்றிருப்பாள் என்ற ஆதங்கம் எனக்கு உண்டு.)

கற்றல் குறைபாடுகள் 

கற்றல் குறைபாடுள்ள குழந்தைகளுக்கு சிறப்பு பள்ளிகள் இருந்தாலும் கிராமத்து பெற்றோர்கள் அங்கெல்லாம் போவதில்லை. என் பிள்ளை இங்க தான் படிக்கணும் சார் என்பார்கள். 

பக்கத்தில் உள்ள திருச்சி ஞானாலயாவிலோ அல்லது தஞ்சை பள்ளிக்கோ செல்லமாட்டார்கள். 

முதலில் தினம்தோறும் குழந்தைகளைப் பார்க்க முடியாது. அடுத்தது அவர்களைப் பார்க்க செலவழிக்கும் நேரத்தில் வயல் கத்திரிக்காய் காய்ந்து போய்விடும். 

முழுக்க முழுக்க உழைப்பைச் சார்ந்திருக்கும் கிராமத்தில் கற்றல் குறைபாடுள்ள குழந்தைகளை சிறப்பு பள்ளிக்கு அனுப்புவது   என்பது நடைமுறைச் சாத்தியமற்றது.

அவர்களின் ஒரே புகலிடம் அரசுப் பள்ளிகள்தான். 

சில பள்ளிகள் விவரமாய் இவர்களை தவிர்க்கும். ஆச்யர்மாய்த் சில தலைமையாசிரியர்கள் இந்த மாதிரி மாணவர்களுக்கு மருத்துவ உதவி செய்து அரசுத் தேர்வு எழுத அனுமதிப்பதும் மிக மிக ஆச்யர்மாக சிலமுறை இம்மாதிரி மாணவர்களும் தேர்ச்சியுறுவதும் நாம் அறிந்ததே.  

சில பள்ளிகளில் அதீத எண்ணிக்கையில் மாணவர்கள் இருப்பும், சில இடங்களில் மிகக் குறைவாக மாணவர் இருப்பதும் வெவ்வேறுவிதமான பரிணாமங்களில் பிரச்சனைக்கு உரியவையே.

.இந்த ஆண்டு நாங்கள் அரசுத் தேர்வுக்கு அனுப்பிய 79 பேரில் இருவர் கற்றல் குறைபாடு உள்ளவர்கள். மேலும் ஒருவர் பெரும் குடிகாரத் தந்தையால் பாதிக்கப்பட்டவர். இவர்கள் மூவருமே தேர்ச்சியுறவில்லை. எங்களது தேர்ச்சி சதவிகிதத்தை சேதப்படுத்துவார்கள் என்று தெரிந்தே அனுப்பினோம்.

இதில் எங்களுக்கு ஏதும் வருத்தம் இல்லை.

நேற்று தோல்வியுற்ற ஒரு பெண் போனில் அழைத்தாள். சார் நான் இன்ஸ்டன்ட் எழுதணும் என்ன செய்யணும் சொல்லுங்க என்றாள் உரிமையுடன். 

தனது தோல்வி குறித்து எந்த சங்கடமும் இல்லாமல், சூம்பிப் போய்விடாமல், லூசுத்தனமான முடிவுகளுக்கு போகாமல் அதுவும் என்னிடம் தொலைபேசிய அந்த நிகழ்வு சொன்னது நாங்கள் நூறு சதம் தேர்ச்சி பெற்றுவிட்டோம் என!

நண்பர்களே அரசுப் பள்ளிகளை விமர்சிப்பதர்க்கு முன்னர் கொஞ்சம் சிந்தித்து பார்த்து பேசுங்கள். 

நூறுசதம் ஒரு மாயை. என்னைப் பொறுத்தவரை மனசாட்சிக்கு விரோதமில்லாமல் உழைக்கும் ஆசிரியர்கள் இருக்கும் பள்ளி, கற்றல் குறைபாடு உடைய மாணவர்களை (எம். ஆர் என்று சொல்லவது சரியல்ல இருந்தாலும் உங்களுக்காக)  விலக்காது அவர்களை தீரத்துடன் அரசுத் தேர்வுக்கு அனுப்பும் பள்ளிகளுக்கு என்றும் நூறு சதம்தான். 

அதை தேர்வுத் துறைதான் கொடுக்க வேண்டுமா என்ன?

அன்பன் 

மது

பி.கு.

இது உழைக்கும் அரசுப் பள்ளி ஆசிரியர்களின் குரலே ஒழிய, உழைக்காமல் தேர்வு விகிதத்தில் சொதப்பிய ஆசிரியர்களுக்கான சப்பைக்கட்டு அல்ல.  மாணவர்களை நேசிக்காத, அவர்களைப் புரிந்துகொள்ளமால் படுத்துகிற வெகு எளிதாக கற்றல் திறன் குறைபாடு உள்ள மாணவர்களை வெளியில் அனுப்பும் போக்கும்  தீவிரவாதமே என்பது என் நிலைப்பாடு