ஒரு படம் மூன்று பெண்கள் ஒரு புரிதல்

எனது மாணவி ஒருத்தி கனடாவில் ஒரு பனி போர்த்திய வீட்டின் முன் நின்று எடுத்துக்கொண்ட படத்தை முகநூலில் தரவேற்ற அப்படத்தின் சூழல் மிக அருமையாக இருக்க எனது தற்போதய அரசுப் பள்ளி மாணவிகளிடம் காட்டி கல்வி உன்னை எங்கே கொண்டுபோகும் என்று பார்த்தாயா என்று கேட்டேன்.

அவர்கள் விழிகள் வியப்பில் விரிந்தன ..
இந்த மாதிரி நேர்மறையான கனவை விதைப்பது ஆசிரியர்களின் கடமைகளில் ஒன்று என்று கருதுவதால் இதை செய்தேன்.

சில நாட்களில் எனக்கு ஒரு நினைவு முரண்டல். கனடாவில் பனி போர்த்திய அந்த வீட்டில் நின்ற பெண்ணுடன் பள்ளியில் படித்த அவள் அளவிற்கே சாதனை செய்த இன்னொரு பெண் என் நினைவில் வந்தாள்.

எங்காவது ஒரு மென் பொறியாளராகவோ, அல்லது  இஸ்ரோவிலோ இருக்ககூடும் அந்தப் பெண் என்று நினைத்துக்கொண்டேன். சைத்தான் அப்படி படிக்கும்.

அவர்கள் வகுப்பில் என்னைப் கிலி கொள்ளவைக்கும் ஒரு பெண்ணும் உண்டு. எப்போதும் கனவில் இருப்பதுபோலவே இருக்கும் அவள் எல்லாப் பாடங்களிலும் பாஸ் செய்வதே பெரும்பாடு.(இர.நடராசன், மாடசாமி, ஜன்னலில் ஒரு சிறுமி, கிஜூ பாய் என்று ஒருவரையும் எனக்கு தெரியாத 1998ஆம் ஆண்டு அது).

எனவே அவளை முட்டாள் என்று முட்டாள் தனமாய்த் திட்டுவது எனது வழக்கம்.

 சில ஆண்டுகள் முன்பு  ஒரு நாள் அவளது அப்பா ரோட்டில் என்னைப் பார்த்து சார் உங்க ஸ்டுடென்ட் இப்போ ஒரு ஆபீசர் தெரியுமா என்று குண்டைத் தூக்கிப் போட. என்றாவது ஒரு நாள் அவளது மேசைக்கு முன் போய் ஒரு சேவையைக் கேட்க விளையலாம் என்ற எண்ணமே எனக்கு பெரு நடுக்கமாய் இருந்தது.

இவள் ஆபீசர் ஆனது வேறு எனது இஸ்ரோ விஞ்ஞானி குறித்த எதிர்பார்ப்பை எகிறவைத்தது.

ஒரு பெரிய காரியத்திற்கு போய்விட்டு என் அம்மாவுடன் திரும்பும்  பொழுது எனது இஸ்ரோ விஞ்ஞானியின் தந்தை நடத்தும் மளிகைக் கடை வழியில் இருப்பது நினைவில் வர. வண்டியை நிறுத்திவிட்டு சொன்னேன் இது யார் கடை என்று தெரியுமா?

புரியாத அம்மா கேட்டார் "யார்கடை ?"

ஷானாஸ் கடைமா என்றேன். எனது அம்மாவிற்கும் ஷானாசை நன்றாக தெரியும்.

சரி ஒரு கலரை வாங்கு என்று சொல்ல கலர் ஒன்றை கேட்டேன்

அப்படியே என்னை அறிமுகம் செய்தும் கொண்டேன் பாய் உங்க பொண்ணு என்கிட்டேதான் படித்தாள் என்று சொல்ல.

எங்களை அடயாளம் கண்டுகொண்ட அவர் அவசரமாக சேர்களை எடுத்துப் போட்டு அமரச்சொன்னார்.

கருப்பு கலரை சுவைத்துக் கொண்டே என்னை பலநாள் துரத்திய அந்த கேள்வியைக் கேட்டேன்

ஷானாஸ்  படு ஸ்மார்ட் ஆச்சே இப்போ எங்கே இருக்கா ?

இங்கே தான் இருக்கா சார். இருங்க கூப்பிடுறேன். என்று சொல்லி அவளை அழைத்தார்.

கடைக்குப் பக்கத்தில் இருந்த குடிசையில் இருந்து ஒரு கைக்குழந்தையை இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தாள் ஷானாஸ்.

அம்மாவும் அவளும் பேசிக்கொண்டார்கள் எனக்கு கொஞ்ச நேரம் ஒன்றும் புரியவில்லை.

ஒருவழியாக கேட்டேன் நீ என்ன படிச்சிருக்க ?

ஒரு முதுகலைப் பட்டம், அப்புறம் ஒரு ஆசிரியர் பட்டம் என்றாள்.

சரி டெட் எழுதாதே. நேராக குரூப் டூ எழுதி டி.இ.ஒ ஆகிவிடு என்று சொன்னதை தவிர வேறொன்றும் பேசவில்லை நான்.

வரும் வழியில் அம்மாவிடம் சொன்னேன். வாழ்க்கை ஒரு புரியாத புதிர். குழந்தைகளின் பெற்றோர்கள் எப்படி அவர்களது வாழ்கையை அமைத்து தருகிறார்கள் பார்த்தீர்களா என்று ஆயாசத்துடன் கேட்டடேன்.

அம்மா எந்த சூழல் அவளை இப்படி ஒரு தேர்வை செய்யச் சொன்னது என்று நமக்கென்ன தெரியும் என்று சொல்லவும் வீடு வந்து சேரவும் சரியாக இருந்தது.