ஒரு சம்பவம் ஒரு பாடம்...

வணக்கம் ...

அரச குடும்பத்தினர்கள் பிறர் பார்க்க அழக்கூடாது என்று சொல்வார்கள்..
சின்ன வயதில் இதைப்படித்துவிட்டு ஏன் என்று குழம்பினேன்.

குறிப்பாக டயானாவின் இறுதித் சடங்கின் பொழுது குமுறி அழுத அவரது இளைய மகன் அதிகம் விமர்சிக்கப் பட்டார்.

என்னடா இது கொடும, ஆத்தா செத்தாக் கூட இளவரசன் அழக் கூடாதா என்று நினைத்தேன்?

பின்னர் பல ஆண்டுகளுக்குப்பின்னர் டி.வி.எஸ். சோமு அவர்களின் தாணைத்தலைவர் குறித்தும் அவர் உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்த தெரியாதவர் என்ற விமர்சனம் முன்னெடுக்கப் பட்டது.

இப்போவும் எனக்கு அது தவறாகப் படவில்லை.

பின்னர் ஒரு கணிதப் பேராசிரியரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்த பொழுது புதுகை சமஸ்தானம் இந்தியாவுடன் இணைந்த நிகழ்வை சொன்னார்.

புதுகை சமஸ்தானம் ஒரு ஆங்கில ஆதரவு சமஸ்தானம். (அன்றைய அரசியல் சூழல்களின் அழுத்தத்தில் அரசர் எடுத்த முடிவு அது. எனவே இன்று அதை விமர்சிப்பது இப்போது இந்தப் பதிவில் தேவை இல்லை. )

நாட்டுக்கு விடுதலை அளித்த பொழுது ஆங்கிலேயர்கள் மிகத் தெளிவாக புதுக்கோட்டை எந்த விதத்திலும் மிரட்டப்படக்கூடாது அதன் விருப்பதிர்கேற்ப தனிநாடகவோ அல்லது தேசியத்துடன் இணையைவோ செய்யலாம் என்கிற தனி அந்தஸ்தை தந்திருந்தனர்.

எந்த இரும்பு மனிதர்களும் உடைக்கமுடியாத கவசம் அது!

சர்தார் வல்லபாய் பட்டேல் அனைத்து சுதேசி சமஸ்தான மன்னர்களையும் அழைத்து என்ன எப்படி வசதி என்றுகேட்டு மிரட்டி இந்தியாவில் சேர்த்து இந்த தேசத்தை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உருவாக்கிக்கொண்டிருந்தார்.

 புதுகை மன்னரின் முறையும் வந்தது. அப்போது வெறும் பதினெட்டு வயது அவருக்கு.

பட்டேல் என்ன ஹைனெஸ் இந்தியாவுடன் இணைய விருப்பமா என்று கேட்க.

மன்னர் கம்பீரமாக பதிலளிக்கிறார் ...

நான் என் மக்களை கலந்து அவர்களின் விருப்பத்தை அறிந்துதான் சொல்ல வேண்டும்.

பட்டேல் தனது ஆயுதத்தை பிரோயோகித்தார்.

ஒரு முன்னூறு தந்திகளை மேசையில் கொட்டினார்.

இவையெல்லாம் புதுக்கோட்டையை இந்தியாவுடன் இணையுங்கள் என்று சொல்லி உங்கள் சமஸ்தான குடிமக்கள் அடித்த தந்திகள்தான் என்றார்.

பதினெட்டு வயது, கடந்த நொடிவரை வளைந்த முதுகேலும்புகளோடு மட்டுமே பேசியிருந்த மகாராஜாவிற்கு இது பெரும் அதிர்ச்சி.

இப்படி ஒருவர் மகாராஜாவை மரியாதைக் குறைவாக நடத்தமுடியுமா என்பதைவிட தன் குடிமக்கள் தன்னைக் கைவிட்டதாக ஒரு தவறான மாயையில் உணர்வு பிரவாகத்தில் அடித்து செல்லப்பட்டுவிட்டார்.

சரி புதுகையை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்,

இந்தாருங்கள்.

என்ன இது?

கஜானா சாவி.

ஆடிப்போனார் பட்டேல்.

மற்ற மன்னர்களெல்லாம் கஜானாவை சுரண்டிவிட்டு ஒப்படைக்க புதுகை மன்னர் பலகோடி செல்வக் களஞ்சியத்துடன் இந்திய அரசுக்கு தனது சமஸ்தானத்தை ஒப்படைத்தார்.

இந்த நிகழ்வின் பின்னர் மாலை ஆறுமணிக்கு மேல் புதுகையில் அவர் தங்குவதில்லை, திருச்சிதான்.

திருமணத்தை மறுத்துவிட்டார்.

இத்தனைக்கும் அந்த முன்னூறு தந்தியளித்தவர்களைத் தாண்டி அவருக்காக கதறியழுக உயிரைக் கொடுக்க லெட்சம் பேர் தயாராக இருந்தார்கள்.

அரண்மனையில் புதுகைக் கொடி இறக்கப்பட்டு இந்தியக் கொடி ஏற்றப் பட்டபொழுது கதறி அழுதவர்கள் அதை நினைவுகூர்ந்து இன்றும் அழுகிறார்கள்.

மன்னரின் தர்பார் ராஜா ரவி வர்மா வரைந்தது

 அன்று உணர்வுகளுக்கு ஆளாகாமல் அவர் உறுதியாக வேறுமுடிவை எடுத்திருந்தால் இன்று நீங்கள் புதுகைக்குள் வர பாஸ்போர்ட்டும் விசாவும் தேவைபட்டிருக்கும்.

குறைந்த பட்சம் ஒரு யூனியன் பிரதேசமாகவாவது தொடர்ந்திருக்கும்.
ஒரு தலைவர் உணர்வுவயப்பட்டால் ..... என்ன ஆகும் ?

புதுகைக் கொடி 

(மக்களாட்சியில் மன்னர் பராமரித்த ஏரிகளும் குளங்களும் காணாமல் போய்விட்டன, மன்னர் புதுகை நகரெங்கும் தாமிரக் குழாய்கள் மூலம் தண்ணீர் வழங்கினார், அவை பிளாஸ்டிக் குழாய்களாக மாறிவிட்டன,
பெரும் குளம் ஒன்றின் நீர்ப்பிடிப்பு கரை இன்று எங்கோ பலவீடுகளில் செங்கல்களாக மாறிவிட்டது. சுதந்திரம் மக்களுக்கா திருடர்களுக்கா என்று தெரியவில்லை)

கோட் ஆப் ஆர்ம்ஸ்( அரச இலட்சினை)

இப்போது வேறு ஒரு சீனை யோசிப்போம்.

இன்றைய ஒரு லோக்கல் கவுன்சிலர் பட்டேலைச் சந்தித்து இந்த நிகழ்வை எதிர்கொண்டால் என்ன நடக்கும்.

யோவ் நீயே தந்தியை அடிச்சுகுவ அப்புறம் என்னைக் கூப்பிட்டு ....

யார்கிட்டே ?

கவர்னர் ஜெனரல்கிட்டே போகவா?

படேலுக்கு பொறி கலங்கியிருக்கும் ...

எனவே உணர்ச்சிவசப்படுபவர்கள் தலைமைக்கு வராதீர்கள் ... அல்லது உணர்ச்சிகளை மடைப்படுத்துங்கள் ...

அன்பன்
மது