நமது நாளைகள் ....

குழந்தைகள் தினத்தையொட்டி ஒரு புனே சிறுமி அஸ்ஸாமை கொண்டு வரைந்த டூடுள் 

நண்பர் பு.கோ. சரவணன் அவர்களின்  ஒரு முகநூல் நிலைத் தகவல்.

ஜெயப் பிரபு பகிர்ந்திருந்தார். பல கேள்விகளை என்னுள் எழுப்பியது.

எனது பாடத் திட்ட தயாரிப்பு குறித்து நான் என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறேன் என்று யோசிக்க வைத்த ஒரு பதிவு. 

"அங்க பாருப்பா.... பச்ச பசேல்ன்னு வளர்ந்திருக்கில்ல..

அதெல்லாம் என்னா தெரியுதா?"

-ரயிலில் எனக்கெதிரே அமர்ந்திருந்த ஒரு அன்னை தன் குட்டி மகளை சன்னலுக்கு வெளியே கைகாட்டி கேட்கிறாள்.

"புல்லும்மா... நெறயா வளர்ந்திருக்கு... கட் பண்ணி வைக்க மாட்டாங்களாம்மா?.."

-மகள்.

சொரேலென்றது எனக்கு... 

நெல் விளையும் நிலத்திற்கும், நாற்றுக்கும், புற்களுக்குமிடையேயான வித்தியாசம் தெரியாத ஒரு தலைமுறையை நாம் உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

"Children are great imitators. So give them something great to imitate."

என்ற வரிகளில் எத்தனை உண்மையிருக்கிறதோ, அத்தனை உண்மை நாம் அவர்கள் பின்பற்ற,வாழ வழங்கும் செய்திகள் குறைந்து கொண்டே வருவதும்.

சிறிய சிறிய கூட்டல்,கழித்தல் கணக்குகளைக் கூட போடத் தெரியவில்லை.

நூற்றுக் கணக்கான முகவரிகளையும், தரைவழித் தொடர்பு தொலைபேசி எண்களையும் நினைவில் கொண்டிருந்த நாம்,

நம் பிள்ளைகளுக்கு பெற்றோரின் அலைபேசி எண்களை மனதில் நிலை நிறுத்தப் படாத பாடுபடுகிறோம்.

சந்து பொந்துகளிலும், பொட்டல் வெளிகளிலும் ஓடியாடி விளையாடி மகிழ்ந்த போது ஏற்பட்ட பெருத்த காயங்களுக்கெல்லாம், உமிழ் நீரும் ,காப்பித் தூள்களுமே அவசர கால மருந்துகளாகப் பட்டன நமக்கு. அப்போது மருத்துவமனைகளும், மருத்துவர்களும் மிகக் குறைவே.

இப்போது செல்போன்களிலும், கம்பியூட்டர்களிலும் 3 வயது குழைந்தைகள் கூட கால்பந்து உள்ளிட்ட எல்லா கேம்களையும் அனிமேஷன்களில் விளையாடி மகிழ்கின்றனர். வீட்டை விட்டு வெளியில் சென்று விளையாடச் சொன்னால் ஆங்க்ரி பேர்ட்ஸ் ஆகின்றனர்.

அதைத் தொட்டால் ,இன்ஃபெக்க்ஷன், இதைத் தொட்டால் பாக்டீரியா என 'லைப்பாய்,ஹமாம் விளம்பரங்களில்' பூதக் கண்ணாடிக்குள் நெளியும் புழுக்களைக் கண்டு பயந்து சங்கிலி போட்டுக் கட்டாத குறையாய் கதவடைத்தும் வைக்கிறோம் நம் குழந்தைகளை.

படிப்பு, உலகை காட்டுவதற்கு பதிலாய், 'ஸ்டேஷனரி ஷாப்புகளையே' குழந்தைகளின் கண்முன்னே கொண்டு வந்து நிறுத்துகிறது.

பீட்ஸா,பர்கருலகில் வாழும் நாம், நம் குழந்தைகளின் படிப்பிற்காக ப்ராஜெக்ட்ஸ் என்ற பெயரில் கடை கடையாய் ஏறி இறங்குகிறோம்.

"ஏன்? எதற்கு? எப்படி?" -என்று கேட்காத 'அறியாத ஸ்டாட்டில்களை'

உருவாக்கி வருகிறோம்.

மாலை, பள்ளி விட்டு வேனிலிருந்து இறங்கும் குழந்தைகளின் முகம் பார்ப்பதற்குக் கூட மனதின்றி ஹோம்வொர்க் நோட்டை பார்த்து பரபரப்படைகின்றனர் பெற்றோர்.

கால அட்டவணை போட்டே பல வீடுகளில் பெற்றோர் குழந்தைகளிடம் பேசுகின்றனர்.

"சைன்ஸ் என்னாச்சு? மேத்ஸ் ப்ராப்ளம் முடிஞ்சிட்டா? மெமரி போயம் பத்து தடவ எழுது.. ஹிந்தி நோட் எடு.. "- என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டுக் கேட்டு மரத்துப் போய்விட்டன பிஞ்சு உள்ளங்கள்.

எத்தனை பெற்றோர் நிலவையும், விண்மீன்களையும் ஆண்டுக்கொருமுறையேனும் தங்கள் குழந்தைகளுக்குக் காட்டி பரவசமடைந்திருக்கிறீர்கள்?

உங்கள் குழந்தை வண்ணத்துப் பூச்சியை உயிருடன் நேரில் கண்டதுண்டா? 

பசு மாட்டிற்கும்,கன்றிற்குமான பாசத்தை ஒரு தடவையாவது அவர்கள் காண வழியுண்டா?

குழந்தையின் கரம் பிடித்து காலாற பூங்காக்களில் நீங்கள் நடக்கையில்,

சொர்க்கம் உங்கள் உள்ளங்கையில் படரும் சுகத்தை நீங்கள் அறிந்திருக்கிறீர்களா?

ஒவ்வொரு குழந்தையும் இறைவனால் பூமியில் மனிதர்களின் மகிழ்ச்சிக்காய் பணியமர்த்தப்பட்டவர்கள் என்ற உண்மையை நீங்கள் உணர்ந்ததுண்டா?

அவசர உலகமென்ற பேரில், குழந்தைகளுக்கான பாடல்களையும், கதைகளையும், திரைப்படங்களையும் உள்ளடக்கிய குழந்தை இலக்கியங்களை ஒட்டு மொத்தமாக குழி தோண்டி புதைத்துவிட்ட மாபெரும் குற்றத்தை செய்துவிட்ட தலைமுறையில் நானும் ஓர் அங்கம் என்பதை நான் மறுப்பதற்கில்லை.

குழந்தைகளின் உலகம் மிகப் பெரிது!

அளவிட முடியாதது.

அவர்களது கற்பனைத் திறன், நமது எதிர்கால இந்தியாவிற்கே மிகப் பெரிய சொத்து.

பற்பல கண்டுபிடிப்புகளுக்கும், மாற்றங்களுக்கும் அவையே அடிப்படை..

ஒன்றுக்கும் உதவாத மதிப்பெண்களை மட்டுமே வைத்து அவர்களை மதிப்பிடாதீர்கள்.

நாளை 'குழந்தைகள் தினம்'. 

அன்று மட்டுமாவது, குழந்தைகளோடு குழந்தையாக வாழ்ந்து பாருங்களேன்.

நீங்கள் இழந்தனவும், அவர்களிடமிருந்து நீங்கள் பறித்தனவும், உங்கள் பொட்டில் அறைந்து சொல்லும்.

#Happy_Children's Day..