வெற்றுப் பொருமல்

நான் சமீபத்தில் நடந்த கவுரவக் கொலை குறித்து ஏதும் சொல்ல விரும்பவில்லை.

நட்பு வட்டத்தில்இருக்கும் பல நண்பர்கள் தொடர்ந்து கண்டனத்தை பதிவு செய்து வருகிறார்கள்.

கடந்த ஆண்டு என்றால் இந்நேரம் வார்த்தைகளை செருப்பு மாலைகளாய் தொடுத்து சாதிவெறி நாய்களை சவட்டி எடுத்திருப்பேன்..

இப்போது எல்லாம் மரத்து போய்விட்டது...

இளவல் ஒருவரின் காதல் திருமணம் அது தொடர்பான மிககசப்பான அனுபவங்கள்தான் காரணம்.

இரண்டு இளம் இதயங்கள் சம்பந்தப்பட்ட விஷயம் என்பதால் கசப்பை இங்கே கொட்ட முடியவில்லை.

சரி நான் விசயத்திற்கு வருகிறேன்.

நல்ல மனிதர்கள் ஒருபோதும் காதலை எதிர்ப்பதில்லை.

எனது வட்டத்தில், எனது வாழ்வனுபவங்களுக்குள் நான் சந்தித்த மனிதர்களில் பலர் தங்கள் குழந்தைகள் ஒருபோதும் தவறான தேர்வை செய்யவே மாட்டார்கள் எனவேதான் திருமணத்திற்கு சம்மதித்தேன் என்று சொன்ன உயர்ந்த உள்ளங்களாக இருக்கிறார்கள்.

காதலை கடுமையாக எதிர்பவர்களும் எனது வட்டத்தில் இருக்கிறார்கள்.
பொதுவாக அவர்கள் குடிகார்கள், மனைவி உயிருடன் இருக்கையில் பல பெண்களுடன் தொடர்பில் இருந்துவிட்டு சபையில் ஒழுக்கம் தூய்மை என்று பேசி கண்ணீர் விட்டு அழுவார்கள். இத்தகு ஜந்துக்களை நான் சந்தித்துள்ளேன்.

மேலும் ஒரு கசப்பாக இந்த சாதியத்தை காப்பதில் பெண்களின் பங்கு அருவருக்கத்தக்கதாக இருக்கிறது.

இன்னும் சிலர் இருக்கிறார்கள்.

இவர்கள் ஏன் எதிர்க்கிறார்கள் என்றால் சூழலின் அழுத்தம் காரணமாக.
சுற்றத்தார் என்ன சொல்வார்களோ என்ற பயம் இவர்களைத் தின்ன இவர்கள் விசத்தை தாங்கள் பெற்று வளர்த்த குழந்தைகளுக்கு கொடுத்துவிட்டு அவர்களை குலதெய்வமாக வழிபடத்துவங்குகிறார்கள்.

தீப்பாஞ்சி அம்மன்களும், வெள்ளயம்மாள்களும் பலியாகத்தான்  வேண்டும் .
தொடர்பே இல்லாவிட்டாலும் இது நமது அறுபதுஆண்டு கல்வி முறையி்ன் அருவருப்பான தோல்விதான்.
எனக்கு இதில் சந்தேகமே இல்லை.
சக மனித உயிரைவிட எப்படி நாய்களா சாதியும் சாமியும் பெரிதாக இருக்க முடியும் என்று எளிதாக கேட்க முடிந்தாலும் தீர்வுகள் கேள்வியில் இல்லை.

இதுபோன்று  உயிர்களை  சாதியின்  பெயரால் காவு  வாங்கும் கலாச்சாரம் நமக்கு தேவையே இல்லை. அப்படி ஒரு மரபு இருக்க வேண்டும் என்றால் அது இந்திய அரசியல் சாசனத்துக்கு எதிரானது.

என்னளவில் என்ன செய்ய முடியுமோ அதை நம்பிக்கையுடன் தொடர்ந்து செய்து வருகிறேன்.

அது சரி நீ என்ன பண்ற என்கிறீர்களா?

அது இன்னொரு முறை இன்னொரு இடத்தில் வரும்.