என்ன நடந்தது ஏன் வைகறை இருண்டது..

வைகறை

கடந்த சனிக்கிழமை வீதிக் கூட்ட அழைப்பைத்தர யு.கே. டெக் வந்த பொழுது (படம் ஸ்ரீ)

ஜோசப் பென்சிகர் என்றால்  யாருக்கும்  தெரியாது... அது  அவரது  இயற்பெயர். வைகறை  அவரது  புனைப்பெயர், கைவிஞர் வைகறை  புதுகைக்காரரா?
சொந்த ஊர்  அடைக்கலபுரம்  என்பது எவ்வளவு  உண்மையோ அவ்வளவு உண்மை அவர் புதுகைக்காரர் என்பதும்.



தனது முதல் வருகையிலேயே  அதுவும்  புதுகைக்கு வந்த முதல் வாரமே தமிழகம் முழுதும் இருந்து நாற்பது புதுக்கவிஞர்களை வரவழைத்து புதுகை நகர்மன்றதை கவிமன்றமாக மாற்றியவர்.

அந்த நிகழ்வு எனக்குத் தெரியாது, நான் பள்ளியில் இருந்தேன், தேவதா தமிழ் அழைத்து நந்தன் ஸ்ரீதரன் வந்திருக்கிறார் என்றார். கிட்டத்தட்ட தமிழகத்தின் நன்கு அறியப்பட்ட அத்துணைக் கவிஞர்களுமே வந்திருந்தார்கள். நிகழ்வு முடிந்து பழனியப்பா மெஸ்ஸில் அனைவரும் இருந்தபொழுது நந்தனை சந்திக்கும் நிமித்தம் அங்கே சென்றேன்.

அங்கேதான் முதல் முறையாக வைகறையைப் பார்த்தேன். நிலையப்பட்டியில் ஆசிரியராக இருப்பதாகவும் இனி அடிக்கடி இப்படி கவிதைக் கூட்டங்களை நடத்ததிட்டமிட்டிருப்பதாகவும் சொன்னார்.

பின்னர் வீதிக்கூட்டத்தின் தவிர்க்கமுடியாத அங்கமாக மாறிப்போனார். அவர் குறித்த நினைவுகள் தொண்டைக்குழிக்குள் ஒரு சுழலாக எழுகிறது. மீள முடியாத நினைவுச் சுழல் அது.

மிக மென்மையான புன்னகை. அதிராத பேச்சு, உள்ளத்தின் ஆழத்தில் இருந்து ஒரு சிரிப்பு, வெகு ஆழமான கவிதை வெளிப் பயணங்கள், சக மனிதர்களை மதித்து அவர்களுக்கு வழிகாட்டி அவர்களையும் படைப்பாளியாக்கும் பண்பு, இப்படி இன்னும் எத்தனையோ நற்பண்புகள் நிறைந்தவர் கவிஞர் வைகறை.

கவிதைக் கூட்டங்களுக்கு எவ்வளவு தூரம் என்றாலும் பயணிக்கும் பண்பு என்னை வியக்கவைத்திருக்கிறது. தவிர்க்க முடியாத காரணங்களால் இவரது கவிதைத் தொகுப்பு வெளியீட்டுக்கு என்னால் செல்ல முடியவில்லை, போதாத குறைக்கு அறைகள் எல்லாம் புக் செய்தும் விட்டார்.

விழா முடிந்தவுடன் ஒரு மன்னிப்பை கோரிய பொழுது, எனக்காக புதுகையில் இருந்து அவ்வளவு தொலைவு பயணிக்க நீங்கள் தயாராக இல்லை. சுரேஷ் மான்யாதான் வந்தார் என்று சொன்னார்.

இன்றும் அப்படியே, தேர்வுத்தாள் முகாமில் இருந்ததால் இறுதி மரியாதைக்குகூட செல்ல முடியவில்லை. கொடுமை என்னவென்றால், மிகச் சரியாக நான் இருக்கும் முகாமிலிருந்து வெகு அருகேதான் வைகறை உயிர் பிரிந்திருக்கிறது.

புதுகை தனியார் மருத்துவ மனையில் அனுமதிக்கப்பட்ட அவர் கணையத் தொற்று அதிகமாக இருக்கவே மீனாட்சி மிஷன் செல்லலாம் என்று காரில் புறப்பட்டு இருக்கிறார்கள், வழியில் நிலைமை மோசமாகி நினைவிழந்திருக்கிறார். மீண்டும் அதே மருத்துவ மனைக்கு வந்த பொழுது மருத்துவர்கள் கையை விரித்துவிட்டிருக்கிறார்கள்.

மாலை ஐந்து மணிக்கெல்லாம் ஊருக்கு செல்ல முடிவாகி புறப்பட்டுவிட்டார்கள். வாழ்க்கை எத்துனை அநித்தியமானது என்றார் தோழர் எட்வின்.

நிலவன் எப்படி மீளப் போகிறார் என்றும் தெரியவில்லை. திருப்பதி அவர்களின் வயதின் காரணமாக அவரிடம் தெரிவிக்க வேண்டாம் என்றால் அவருக்கும் விசயம் போய்விட்டது.

எப்படி வந்தது கணையத் தொற்று..

தேவதா தமிழ் அவர்களிடம் பகிர்ந்து கொண்ட தகவலின்படி முன்னர் மஞ்சள் காமாலை நோயினால் தாக்குண்டு இருக்கிறார். அதன் உண்மையான பாதிப்பு கணையத்தில் இருக்க, அதன் பக்க விளைவாக வயிறு வலி இருந்திருக்கிறது. ஆனால் கடைசி நொடி வரை இவர் அல்சர் என்று மட்டுமே மருத்துவம் பார்த்திருக்கிறார்.

அல்சர் என்று வைகறை எடுத்துக் கொண்டது கணையத்தின் செயலிழப்பு என்பது தெரியவில்லை. கடந்த வாரம் வளரி இதழின் மீரா விருது பெற்றதற்காக கவிஞர் கீதா (தேவதா தமிழ்) அவர்களுக்கு ஒரு விருந்து தந்திருக்கிறார். அப்போது சகோ கீதா உடலை கவனித்துக்கொள்ள சொல்லி முழு உடல் பரிசோதனை செய்துகொள்ளுங்கள் என்றும் சொல்லியிருக்கிறார்.

வழக்கம் போலவே ஒரு புன்னகையுடன் இசைந்திருக்கிறார். ஆனால் அன்று அந்தச் சோதனை நிகழ்ந்திருந்தால்கூட இன்று இந்த பதிவு தேவையில்லாமல் போயிருக்கும்.

ஏன் புதுகைக்கு வந்தார் இவர் என்று பலமுறை குழம்பியிருக்கிறேன். அவரது கவிதை திறம் உணர்ந்தவன் என்கிற முறையில் நீங்கள் இன்னும் உரிய கவனிப்பை பெறவில்லை. ஏதோ எங்கோ ஒரு சிறு தடங்கல் இருக்கிறது என்று சொல்லிவந்திருக்கிறேன்.

தோழர் எட்வின் அவர்களுடன் பேசிய பொழுது வைகறை குறித்த, அவர் தேடல் குறித்த விசயங்களையும் உணர முடிந்தது.

ஏன் வந்தார் புதுகைக்கு என்றே வியந்திருந்த வேளையில் தனது கவியாழத்தால் பல அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தியவர்.

ஒரு நாள் நிச்சயம் வரும் அன்று இதே வைகறையுடன் சரிக்கு சமமாய் அமர்ந்திருந்த நாட்கள் நினைவில் இருக்கும். அவர் அத்தனை உயரத்தில் இருப்பார் என்பது எனது நம்பிக்கை.

கடந்த வீதிக் கூட்டத்தில் ப்ரீசர் பாக்ஸ் என்கிற தலைப்பில் பத்து கவிதைகளை சொன்னார்.

அதில் நினைவில் இருக்கும் ஒன்று
பிறந்த சிசு பயணிக்கும்
ஆட்டோவிற்கும்
ப்ரீசர் பாக்ஸ் கொண்டு செல்லும்
டாட்டா ஏசுக்கும்
நடுவே
சென்று கொண்டிருக்கிறது
எனது வாகனம் ...

கவிதை எனது நினைவில் இருந்து வந்தது, எனவே சில மாற்றங்கள் இருக்கும்.

இது இயல்பான கவிதையா, அல்லது முன்னறிவித்தலா ?

கூட்டத்தில் ஓடியாடி விளையாண்டு களைத்துத் தூங்கிய ஜெய் குட்டி (வைகறையின் மகன்) அவனது பார்வை இன்னும் என் நினைவில்.

முப்பத்தி ஐந்து வயதில் இப்படி இரண்டு ஜீவன்களை விட்டுவிட்டு செல்ல அவசியம் என்ன?

இல்லாத இறைவனிடம் எப்படிக் கேட்பது?

புதுகைக்கு இழப்பல்ல இது தமிழுக்கு இழப்பு.

மீள வழியில்லா வலி.

வைகறை குறித்த பதிவுகள் இனி எழுத எனக்குத் திராணி இல்லை. ஆனால் ஏதாவது செய்தாக வேண்டும்.

முதுகண்களுடன் பேசிவிட்டு சொல்கிறேன்.

அன்பன்
மது