காலிக்குடங்கள் என்ன சொல்கின்றன?

கொடும் தண்ணீர்ப் பஞ்சம்.

கோரம்.



அடுத்த ஆண்டு எப்படி இருக்கும் என்று தெரியவில்லை.

மக்கள் கோபத்துடன் சாலைகளை காலிக்குடங்களுடன் மறியலில்.

நியாயமான கோபம்.

தவறு முழுக்க அரசாங்கத்திடம் மட்டுமே இல்லை.

தம் குடிகளை அது நீர் நிலைகளைப் பாதுகாக்க பயிற்றுவிக்க வில்லை.

பொதுப்பணித் துறையைப் பொறுத்தவரை ஆறு என்றால் மணல் அள்ளவும்,  குளம் என்றால் தூர் வார டெண்டர்விட, ஏரி என்றால் ரியல் எஸ்டேட்கார்களுக்கோ, பன்னாட்டு நிறுவனங்களுக்கோ பட்டா போட்டுத்தரவேண்டிய நிலம்.


தண்ணீர் என்பது மக்களைப் பொறுத்தவரை குழாயைத் திருகினால் வரும் பொருள்.

கடந்த தலைமுறை வரை வீட்டிற்கு ஒருவர் ஏரி மராமரத்துக்கு சென்றது எப்படி இந்த தலைமுறைக்கு  தெரியாமல் போனது?

எங்கள் ஊரில் நாற்பதாண்டுகளுக்கு முன்னர் வரை ஏரி மராமத்துக்கு வீட்டிற்கு ஒருவர் சென்று வரத்து வாரிகளை தூர்வாருவார்கள்.

போற்பனைக்கோட்டைப் பகுதியில் இருந்து நீர் நான்கு ஐந்து கிலோ மீட்டர்கள் கடந்து எங்கள் ஊரான பாப்பாவயலை வந்தடையும்.

இதற்கு பிறகு உபரி நீர் வெள்ளாற்றில்  சென்று கலக்கும்.

இந்த பழக்கம் இருந்தவரை முப்போகம் விளைந்தது. ஆனால் இன்று எல்லாம் தரிசு.

விவசாய நிலங்களை விலைக்கு விற்க எல்லோரும் தயார்.

பொற்பனைக்கோட்டை வாரியின் குறுக்கே இன்று ஒரு சாலை. அதுதான் சாக்கு என்ற இந்த முப்பது வருடங்களில் வாரிகள் வீட்டுத் தோட்டங்களாக மாறிவிட்டன.

இப்படி நீர் ஆதாரங்களை மக்கள் அழிக்க என்ன காரணம்?

சுயநலம் மட்டுமே.

தண்ணீயா அது குழாயில் வரும், நீ அடைச்சுக்கோ வாரியை என்று கிராமத்தில் வெகு எளிதாக வாரிகளை கபளீகரம் செய்கிறார்கள்.

ரியல்எஸ்டேட்காரர்கள் ஏரிகளை பிளாட் போட்டு விற்றுவிடுகிறார்கள்.

முப்பதாண்டுகளுக்கு முன்னர் முதல் தலைமுறைப் பட்டதாரிகள்தான் இதற்கான வழிமுறைகளைக் கண்டுபிடித்தனர்.

எந்த ஏரியைப் பட்டா போட வேண்டுமோ அந்த பகுதி ஊராட்சி மன்றத் தலைவரை கவனித்தால் போதும்.

உங்கள் ஊரில் இப்படி திடுமென ஏரிகளில் எழும் கட்டிடங்களின் பின்னணி இதுதான்.

சிறிய ஊர் என்றால் ஊராட்சி மன்றத் தலைவர், சென்னை போன்ற பெருநகரங்கள் என்றால் அமைச்சரோ, முதல்வரோ தேவைப்படலாம். மக்கள் பணியைச் செய்ய எத்துனை எத்துனை வழிகளப்பா.

அப்போதெல்லாம் கள்ளமௌனம் காத்துவிட்டு, இப்போது காலிக் குடங்களோடு சாலைக்கு வருவது நியாயமா?

நேரடியாக வயிற்றில் அடிக்காதவரை யார் வேண்டுமானாலும் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யலாம் இல்லையா?

நாம் என்ன செய்ய வேண்டும்?

ஏரிகள், வாரிகள், குளங்கள் பாதுகாப்பை பள்ளிப் பாடத்திட்டத்தில் ஒரு செயல்திட்டமாக அறிமுகம் செய்ய வேண்டும்.

ஏரிகளையும், வரத்து வாரிகளையும் பாதுகாக்கப்பட்ட அரசின் சொத்தாக அறிவித்து அவற்றை ஆக்கிரமிப்போர் மீது கடும் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். சட்டரீதியாக, ஊடக ரீதியாக மற்றும் அவர்களின் மதரீதியிலும் நடவடிக்கை எடுக்கப்பட்டால்தான் உடனடி மாற்றங்கள் சாத்தியம்.

இப்படி நம் தலைமுறைகளை வளர்த்தெடுத்தால்தான் இனி வரும் காலத்தில் நிலத்தடி நீர் நம்மைக் காக்கும்.


மழை நீர் சேமிப்பைச் செய்யாத கிராமங்களுக்கு மின்கட்டண மானியத்தை ரத்து செய்வதாக அறிவிப்பு வெளியிட்டு செயல்பட்டாலே போதும்.

பள்ளி, கல்லூரி மாணவர் கூட்டமைப்புகள் ஏற்படுத்தப்பட்டு களப்பணியை தக்க முன்னேற்பாடுகளுடன் முன்னெடுத்தால் நலம் விளையும். (என்ன பிரச்னை என்றால் கமிசன் கிடைக்காது, களப்பணியில் உள்ள மாணவர்களுக்கு உணவு தந்ததாக வேண்டுமானால் கணக்கு எழுதலாம்)

நம் கண் முன்னே பள்ளிக்கரனை சதுப்பு நிலம் காணமல் போய்க்கொண்டிருகிறது. நாம் எந்த ஆணியைப் பிடுங்கினோம்?

கோபத்துடன் சாலைக்கு வருவோர் தங்கள் ஊர் வாரிகளைச் செப்பன் செய்ய அரசைப் பணித்தால் அடுத்த ஆண்டு உயிர் பிழைக்கலாம்.

இது மிரட்டல் அல்ல, காலம் நமக்கு வைத்திருக்கும் கெடு.